Kwiaty

Kwiaty doskonale rozumieją,
Co znaczy zdrową chłonąć wodę,
Bo często w słońcu swe łodygi chwieją,
By kroplę deszczu wnet uchwycić głodem.

I zda się przysnąć ich nadziei wiano,
Które trzymają broniąc swego losu,
Nie wiedząc iż je im ofiarowano,
Jak cną ożywczość pachnącego wrzosu.

Wtem pierwszy płatek delikatnie spada,
Kwiat drżącemi łzami opłakuje cicho,
I nagle powiew! Spadła ich kaskada,
I znów szeleszcząc zrobiło się licho…

Lecz jak powiedzą : „Ostatnia umiera…!”
I to jest prawdą niezaprzeczalnie,
Bo nikłe ziarno już się w ziemię wdziera,
Czekając wiosny i deszczu, co spadnie.

I tylko jeden koniec przewiduję.
Dla tych zalążków , które kiedyś wzejdą,
To co się teraz nad nimi znajduje,
Zadecyduje czym w przyszłości będą.

Grzegorz Kozłowski