Marta Moldovan-Cywińska: Dotyk Ajdiego

Nie usychaj mną Ajdi, błagam
wrócimy nim zmierzch do Karakorum
mech toczy moje pierścienie
i żywe bransolety świtu

Po raz pierwszy ujrzałam
Cię w orogenezie bajkalskiej
gdy moje ciało spoczęło
na otomanie Gór Tarbagataj
wzruszone z martwych

Nie usychaj mną, Ajdi, błagam
nad przełęczą ust
Jezioro Ała-kol studzi i tuli
rozgrzanym napierśnikiem

Mijasz obojętnie wąwozy
o blond niebieskich oczach
na głowach posiwiałych kobiet
z żurnali postarzałych niemrawo

Pędzą czerpakiem dzień
za dniem osiołka za osiołkiem
i oto nagle gazela ust
umyka przed pocałunkiem

Jesteśmy jak dwa suhaki stepowe
dopełnienie orlego profilu
wnet wir dryfującego kurhanu
na dnie usycham Tobą, Ajdi