Stefan Dziekoński: Kroniki Mytresy

Nad Wielkim Archipelagiem Południowym zachodzi słońce. Niebo jest czyste, zapowiada się pogodna, ciepła noc. Para chochlików srebrzystych przycupnęła na gałęzi drzewa szczytowego, by ułożyć się do snu. Tymczasem po pomarańczowo-czerwonym niebie pędzi dziwny, jaśniejący obiekt.

Chochliki dostrzegają go kątem oka, ale ponieważ to coś jest daleko i nie wygląda na drapieżnika, zwierzęta nie zawracają sobie tym głowy. Obiekt tymczasem wciąż spada, towarzyszy mu kilka innych, mniejszych. Sunie po niebie, by wkrótce zniknąć za horyzontem.

Chochliki srebrzyste tymczasem wczepiają się pazurkami w gałęzie i jeszcze raz zerkają na piękny zachód słońca. Choć ich proste, zwierzęce umysły nie znają kanonów piękna, ich instynkt każe im jeszcze raz spojrzeć w niebo, by ewentualnie wypatrzeć potencjale zagrożenie, takie jak atakujące z góry drapieżniki

Chochliki uważnie rozglądają się po niebie Oślepiający błysk w jednej chwili pozbawia je wzroku. Najpierw niewyobrażalnie jasne światło, a potem całkowita ciemność. Para chochlików zaczyna piszczeć i skrzeczeć. Instynktownie zaczynają szukać oparcia w partnerze, nieświadome, że drugie z nich również oślepło. W desperacji przylegają do siebie ciałami.

Po chwili tracą słuch – przez chwilę wszystko rozbrzmiewa straszliwym grzmotem, niewyobrażalnie potężniejszym od tych, które są domeną burz regularnie przetaczających się nad archipelagiem.

Przez jedno uderzenie walącego ze strachu serca, chochliki, w nieprzeniknionej ciemności i ciszy czują się nawzajem, całym ich światem jest drugi chochlik. Jego ciepło i woń jest namiastką ukojenia w przerażeniu, którego doświadczają.